انتظار

انتظار

امروز هر کجا بروید، شیعیان دل سوخته و مسلمانی هستند که از اوّل عمر به آنها وعده داده شده که یک روز منجی عالم بشریّت تشریف می آورد و دنیا را پر از عدل و داد می کند.

همه می گویند: آقا بیا.

اگر آقا جواب ما را بدهند که: من که آمده ام، مرا که خدای تعالی فرستاده، من که از عرش آمده ام و در کره ی خاکی شما زندگی می کنم، من که شب و روز ناظر اعمال شما هستم، من که آمده ام، تو باید بیایی.

چه می کنیم؟

اگر آقا بفرماید: تو بیا، تو قدمی بردار، من که غائب نیستم، تو غایبی.

چه می کنیم؟

اگر کسی لحاف را روی سرش کشیده باشد، باید دیگران بیایند لحاف را بردارند تا عالم را ببیند یا خودش باید اقدام کند؟

تو بیا، تو این حجاب ها را برطرف کن، تو این گناهان را ترک کن، تو پاک شو، تو تزکیه نفس کن، تو به کمال برس. من که آمده ام، من که منتظرم، خدا هم منتظر است که می فرماید:« فانتظروا انی معکم من المنتظرین».

شما را به خدا، امام زمان ارواحنافداه باید بیاید یا ما باید برویم؟

ما باید اقدامی بکنیم یا او باید اقدامی بکند؟

ما باید از این حجاب ها بیرون بیاییم یا او باید از حجاب بیرون بیاید؟

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وجود مقدّس حضرت را به خورشید پشت ابر تشبیه کرده.

خورشید، جهانی را منوّر کرده، همه جا را منوّر فرموده، این ما هستیم که پشت ابریم، باید یک حرکتی بکنیم، کاری بکنیم که این ابرها از بین برود.

ابرهایی که در اثر گناهان دسته جمعی و ظلم های دسته جمعی ، روی سر ما سایه افکنده را باید دسته جمعی از بین برد.

امّا تو اگر می خواهی به تنهایی خورشید را ببینی... این غل و زنجیرها را قطع کن، این صفات_رذیله و این اخلاق ناپسند را از بین ببر، محبّت به دنیا را کم کن، این قدر به فکر مادّیات نباش.

 غل و زنجیرها که قطع شد، حرکتی می کنی، از ابر زمان غیبت بیرون می روی، خورشید جمالش را می بینی، از نورش استفاده می کنی.

حضرت آیت الله سید حسن ابطحی رحمت الله علیه