گریه امام صادق علیه السلام برای غیبت امام زمان(عج)
سدیر صیرفى مى گوید:
من با سه نفر از صحابه محضر امام صادق رسیدیم ، دیدیم آن بزرگوار بر روى خاک نشسته و مانند فرزند مرده جگر سوخته گریه مى کرد.
آثار حزن و اندوه از چهره اش نمایان است و اشک، کاسه چشمهایش را پر کرده بود و چنین مى فرمود:
سرور من، غیبت (دورى ) تو خوابم را گرفته و خوابگاهم را بر من تنگ کرده و آرامشم را از دلم ربوده.
آقاى من غیبت تو مصیبتم را به مصیبتهاى دردناک ابدى پیوسته است.
گفتم :خدا دیدگانت را نگریاند اى فرزند بهترین مخلوق !
براى چه این چنین گریانى و از دیده اشک مى بارى؟
چه پیش آمدى رخ داده که این گونه اشک مى ریزى؟
حضرت آه دردناکى کشید و فرمود:
واى بر شما، سحرگاه امروز به کتاب ((جفر)) نگاه مى کردم و آن کتابى است که علم منایا و بلایا و آنچه تا روز قیامت واقع شده و مى شود در آن نوشته شده..
درباره تولد غائب ما و غیبت و طول عمر او دقت کردم .
و همچنین دقت کردم در گرفتارى مؤمنان آن زمان و شک و تردیدها که به خاطر طول غیبت او که در دلهایشان پیدا مى شود
و در نتیجه بیشتر آن ها(دو سوم) از دین خارج مى شوند و ریسمان اسلام را از گردن برمى دارند....
اینها باعث گریه من شده است...
یا الله یارحمن یارحیم، یا مقلب القلوب ثبّت قلبی علی دینک
بحارالانوار ج 51،ص219