شاید با خواندن این متن بتوانیم پیمان محکم تری با امام زمانِ خود ببندیم :
قسمتی از ناله ها و گریه های امام جعفر صادق (علیه السلام) در فراق حجت خدا امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) :
سیِّدِی غَیْبَتُکَ نَفَتْ رُقَادِی وَ ضَیَّقَتْ عَلَیَّ مِهَادِی وَ ابْتَزَّتْ مِنِّی رَاحَةَ فُؤَادِی...
اى آقاى من!
غیبت تو خواب از دیدگانم ربوده و بسترم را بر من تنگ ساخته و آسایش قلبم را از من سلب نموده است...
کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۳۵۳
این حال امام معصوم (علیه السلام) است،
ما چه می کنیم و چه کرده ایم برای ظهور...؟!
اگر روزی همه جهانیان بفهمند شیعیان چه گنجینه ای به نام حضرت بقیة الله (ارواحنافداه) را می شناخته و در اختیار داشته اند. ولی در طول قرنها نه تنها برای نجات خویش حرکتی نکرده اند و به دیگران نیز معرفی نکرده اند.
بلکه عده ای از آنها کلاََ فراموشش کردن...!
در مورد ما چگونه قضاوت خواهند کرد؟
آیا ما شایسته ی این سرزنش و ملامت نیستیم؟
منجی عالم ؛ هم اینک غریب و تنهاست،
اگر یاورانی داشته باشد که او را یاری کنند ظهور خواهد کرد و پیروان خویش را نجات داده عالم را گلستان می کند
ای مردم
آخرین سفیر الهی در میان عالمیان و تنها باقیمانده دیارِ آسمانیان منتظرِ ماست....
در روی همین زمین راه می رود. از همین هوا تنفس می کند. اگر چه از دیدگان ما غایب است؛ اما با ما و در میان ماست و ما از دیدگان او غایب نیستیم :
بنفسی أنت من مغیّب لم یخل منّا.
جانم فدایت؛ تو آن حقیقت پنهانی که از میان ما بیرون نیستی.
{ فرازی از دعای شریف ندبه }
ألسلام علیک یااباصالح المهدی،
الإمام الشَّرِید الطَّرِید الْفَرِید الْوَحِید
به امید روزی که دست‌هایمان را در دستان الهی و مهربانانۀ امام زمان (ارواحنافداه) بگذاریم و با او عهد و پیمان ببندیم و جانمان را فدایش کنیم